Γράφει η Μαρία Καλογεροπούλου
Είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύουμε ότι ο φεμινισμός αφορά μόνο τις γυναίκες και μάλιστα με πρόσχημα την ετυμολογία της λέξης. Αν συμφωνούμε στο ότι υπάρχει ένα σύστημα καταπίεσης που βασίζεται στο φύλο, ότι υπάρχει καταπιεστής και καταπιεζόμενος τότε έχουμε κάνει το πρώτο βήμα προς την αναγνώριση του προβλήματος.
Τι εννοούμε όταν λέμε σύστημα καταπίεσης. Ότι αυτοί που εξουσιάζουν κρατικοί και θρησκευτικοί άρχοντες απανταχού της Γης, έχουν και “πρέπει” να έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και ρόλους. Καταρχάς "πρέπει" να είναι άνδρες. Κατά δεύτερον "πρέπει" να είναι αδίστακτοι, πονηροί, εύσωμοι, να πατούν επί πτωμάτων, να δημιουργούν συμμαχίες με άλλους αδίστακτους και πονηρούς κ.ο.κ. Λένε χαρακτηριστικά κάποιοι ότι η πολιτική ή η επιχειρηματικότητα δεν είναι το φυσικό επαγγελματικό περιβάλλον για μια γυναίκα. Απαιτεί νταηλίκι, έλλειψη συναισθηματικής έκφρασης κλπ.
Και ποιος είπε ότι για τον άνδρα αυτό είναι φυσικό; Από την εμπειρία μου ως παιδαγωγός, έχω δει ότι τα μικρά αγόρια επιζητούν και εκφράζουν την ίδια τρυφερότητα με τα κορίτσια. Κάπου εκεί στις πρώτες τάξεις του νηπιαγωγείου αρχίζει η αναπαραγωγή των ρόλων των φύλων. Τα αγόρια “πρέπει” να φορούν μπλε, να παίζουν με όπλα και φορτηγάκια και τα κορίτσια να είναι ναζιάρικα, να κλαίνε για να παίρνουν αυτό που θέλουν και να φοράνε ροζ. Αυτά μας τα μαθαίνει η κοινωνία. Δεν δίνουμε στα παιδιά μια ουδέτερη ισότιμη επιλογή, αλλά τους επιβάλλουμε στερεότυπα.
Μεγαλώνοντας τα αγόρια που επέλεξαν να μην αναπαράγουν τα ανδρικά στερεότυπα θεωρούνται “ωμέγα” στην ιεραρχία, “losers” και εξοστρακίζονται από τα “άλφα” αρσενικά. Και εδώ βλέπετε ήδη ότι έχουμε αρχίσει μια ορολογία από το ζωικό βασίλειο. Γιατί το πατριαρχικό σύστημα δεν διαφέρει πολύ από τον νόμο της ζούγκλας. Τα αγόρια αυτά εξαναγκάζονται να μην εκφράζουν δημόσια ότι πληγώνονται, ότι αγαπάνε, ότι ντρέπονται, ότι φοβούνται ή ότι λυπούνται. Τους ασκείται εκφοβισμός από οικογένεια, φίλους και κοινωνία. Παράλληλα, δεν πληρούν το πρότυπο του εραστή-κυνηγού και τα κορίτσια που έχουν πειστεί από την πατριαρχία, ότι έτσι πρέπει να είναι ο άνδρας, τα απορρίπτουν.
Και τότε γιατί να λέγεται φεμινισμός; Καταρχάς για ιστορικούς λόγους. Κατά δεύτερον και πιο σημαντικό, επειδή στην κλίμακα των προνομίων ακόμα και το “ωμέγα” αρσενικό βρίσκεται πιο πάνω από τη γυναίκα. Πώς γίνεται σαφές αυτό; Μου λένε συχνά, “εσείς οι γυναίκες βρίσκετε πιο εύκολα δουλειά, παντού κοπέλα ψάχνουν”. Ναι αλλά τι κοπέλα; Εμφανίσιμη, νέα, με σώμα προς εμπορευματοποίηση. Η κοπέλα πάνω στην απόγνωσή της για δουλειά μπορεί να υπομείνει την παρενόχληση και να φοβάται να αντιδράσει. Γιατί η κοινωνία έχει μάθει να κριτικάρει τη γυναίκα που έπεσε θύμα βιασμού ή σεξουαλικής παρενόχλησης και όχι τον άνδρα που την παρενόχλησε. Γιατί το σύστημα σέβεται a priori έναν άνδρα, ενώ σε μια γυναίκα κολλάει εξ' αρχής κάποιο χαρακτηρισμό. Γιατί η γυναίκα βρίσκεται στον πάτο ενός τέτοιου συστήματος.
Κανένα “άλφα” αρσενικό δεν θα παρενοχλήσει σεξουαλικά και κακοποιήσει έναν “loser” άνδρα, αλλά σε μια γυναίκα είναι από τα πρώτα πράγματα που θα επιδιώξει να της επιβληθεί. Γιατί στο τέλος-τέλος όταν το πράγμα φτάνει στη σωματική βία η γυναίκα δεν μπορεί να αναμετρηθεί. Το παιχνίδι γίνεται άνισο, άδικο, εγκληματικό. Και δυστυχώς η μάτσο κουλτούρα παίρνει συχνά σωματικές προεκτάσεις γιατί είναι ο μόνος τομέας στον οποίο υπερτερεί πραγματικά ένας νταής και όχι ο διανοητικός και συναισθηματικός.
Οι άνδρες είναι σύμμαχοί μας στον αγώνα κατά των έμφυλων διακρίσεων και της εκμετάλλευσης. Υποφέρουν και αυτοί την αδικία της πατριαρχίας, τον σκληρό ανταγωνισμό, την απόρριψη. Αλλά υποφέρουν μακράν διαφορετικά πράγματα από μια γυναίκα.
Ένας πραγματικά ακομπλεξάριστος άνδρας δεν φοβάται να αυτοαποκαλεστεί φεμινιστής ή να “τσαλακώσει” την αρρενωπή μορφή του. Φοβούνται μόνο αυτοί που έχουν ταυτιστεί τόσο πολύ με τον ρόλο του νταή και έχουν εθιστεί τόσο πολύ στο προνόμιο και την αδικία, που η ισότητα τούς φαίνεται καταπίεση.